Nurullah Yiğit
Tuz akan pınarlar, buz akan nehirler
Ve içinde biraz olsun su taşıyan her şey
Buharlaşır ve tabiat bunu bizden gizler
İster bilme ister bil, işler bu çark peyderpey
Dokunur yağmur damlaları yeryüzüne
Ümitsiz, kuru ve çatlak toprak nemlenir
Yenidoğan açlığıyla emer bulutları toprak
Yağmuru yağdıran anne şefkatiyle emzirir.
Demlenir, yazgısı yeniden kara toprağın
Solmuş sarı renk iken ifadesi demlenir
Asırlık ihtiyarların kuru kökleri şenlenir
Isınır canlılar boşlukta savrulan ezgiyle
Kamaşır gözlerimiz kırılan yerinden ışığın
Işık bir kuşak olur ve sıkar belini göğün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder