Köşesiz acılarımız var ömür yokuşunda yuvarlanan. Kaşesiz umutlarımız, hayat denen müdürden aldığımız. Yarınlar yüz binlerce lira borç yaptığımız bir tefeci gibi. Zaman ise kavgayı uzaktan izleyen sinsi arkadaş. Ecel tuzak, emel uzak... Haydi, uçun desek hayaller tutsak. Yersiz yurtsuz bir ucube gözüyle bakılırken, ümitler yakılırken, mezarlara taşlar çakılırken, çocuklara çukurlar kazılırken, vurulan uçurtma semada süzülürken neden hep sessizlik tesadüf eder gecelerimize? Ben saçlarımın arasından isyankâr bir tavırla kendini gösteren aklara dahi müsamaha ederken feleğin bu acımasızlığı da neyin nesi? Gülüşlerimize faiz koyan mutluluk baronları her tebessüme karşılık bir acı ekliyor tarifemize. Operatörler fazladan konuşma hakkı vermektense faturamıza ek kahkaha vermeli. Huzurumuzun KDV'si biraz olsun düşürülmeli. Bindiğimiz ümit taşıtlarının akbiline zam gelmemeli. Yetkililer bizi dinlemeli. Gerekirse ortamı germeli; ancak önümüze bir parça umut sermeli. Kabadayılığı hep mazluma tutan bu dünya, biraz da onlara diklenmeli. Onlara söylenmeli, bir gün tüm hüzün fabrikatörleri batacak. Ne demiştik? Hayat umutlarımıza kaşe vurmadı. Şimdi biz yarınları nasıl inandıracağız?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder