Selim Tokgöz
melül mahzun düştü güzün
bulutlu gözlerden dalların diline
eylül bu değilsin, bırak
çatlasın toprak;
yadigâr bir lal bûse
gibi konacağına
yanağına
pak benizli ölümün.
ey gül; su…
beklediğin âzâde gün
-ki o berrak-
eğilsin dikenine
yine, salınarak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder