Selim Tokgöz
yorulunca savrulur gece tahminlerden
bir iz solur yalanlardan alev yontan dil
umut sofrasını kurunca takvimlerden
gerer tenine azfendak turuncunu gül.
camların buğusunda sırra kadem çehre
dudağından süzme alımını şarabın
kor dağlı edip gönlünde gök sal tek barın
ne çetrefil iş dehre ne serzeniş şehre
korku değil ayrılık değil hiç de değil
pıhtılaşmış boşluğu aşkla yar ardı hû.
dinliyoruz sükûtunu beklerken İsrâfil
kâf`ı düşü a'rafı delen karartı bu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder